a ja świecę dzień święty gdzieś w lesie
rąbię drewno na opał
wśród natury uniesień
echo serca mnie
niesie
wiatr przecinam z kawkami
ich kluczem
i coraz bliżej do zimy
coraz więcej się uczę
i więcej wykluczeń
z życia wykluczeń
rytm za rytmem
niespiesznie
wybijam
z wolna myślę o życiu
wyścig z czasem
przegrywam
lecz choćby wyrok z nieba
zakłócił w lesie mym chwile
to wciąż pod drzew baldachimem
czuję
że naprawdę żyłem
Kontynuując przeglądanie strony, wyrażasz zgodę na używanie przez nas plików cookies. więcej informacji
Aby zapewnić Ci najwyższy poziom realizacji usługi używamy informacji zapisanych za pomocą plików cookies w celu zapewnienia maksymalnej wygody w korzystaniu z naszego serwisu. Jeżeli wyrażasz zgodę na zapisywanie informacji zawartej w cookies kliknij „Akceptuję” na pasku komunikatu. Jeśli nie wyrażasz zgody, ustawienia dotyczące plików cookies możesz zmienić w swojej przeglądarce.
Czytam Pański wiersz i zastanawiam się jak wiele osób może się pokusić o stwierdzenie ” naprawdę żyłem” ? Trzeba być szczęściarzem……naprawdę….Poruszający wiersz.
myślę, że trzeba cieszyć się z małych rzeczy, a na pewno będzie łatwiej wypowiedzieć takie słowa. 😉 bardzo dziękuję Kasiu, że zajrzałaś i pozostawiłaś ślad po sobie. 🙂